Τελομερή για χρόνια πολλά!!! Το μυστικό της μακροζωήας !!

«Αν κοίταζα μέσα στην κρυστάλλινη μπάλα μου, στο μέλλον θα έβλεπα ότι σε είκοσι χρόνια όλες οι ασθένειες θα θεραπεύονται. Ο άνθρωπος δεν θα ζει περισσότερο, αλλά όντας υγιής και αυτάρκης θα λειτουργεί στο 100% των δυνατοτήτων του. Αυτός είναι ο δικός μας στόχος. Το μέσον; Η τελομεράση, το ένζυμο που κάποιοι έχουν ονομάσει μοριακή πηγή ζωής κι εγώ αποκαλώ αλυσίδα που χαρίζει την αθανασία. Το ανθρώπινο είδος δεν σχεδιάστηκε για να ζει ογδόντα ή εκατό χρόνια. Με όλες τις επιστημονικές
παρεμβάσεις, τώρα ζούμε τόσα χρόνια όσα δεν έχει προβλέψει η φύση» λέει ο Jerry Shay, διεθνώς διακεκριμένος επιστήμονας, καθηγητής Μοριακής Βιολογίας και Νευροεπιστημών στο Πανεπιστήμιο του Τέξας των ΗΠΑ.

Πηγή μακροζωίας το πρωτόγαλα
Το πρωτόγαλα είναι το πρώτο γάλα που παράγεται από τον άνθρωπο αλλά και από όλα τα θηλαστικά για τη θρέψη του νεογέννητου. Περιέχει πέντε είδη ανοσοσφαιρινών (IgM, IgG, IgΑ, IgD, IgΕ), αυξητικούς παράγοντες, λακτοφερόνη, κυτοκίνες, βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία, αμινοξέα, ένζυμα, αντιοξειδωτικά και το ένζυμο της αθανασίας, την τελομεράση. Αρχίζει να παράγεται από το στήθος της εγκύου περίπου από τη 16η εβδομάδα της εγκυμοσύνης. Εχει χρώμα κιτρινωπό και είναι πυκνόρρευστο. Το ώριμο μητρικό γάλα που παράγεται μετά την πρώτη εβδομάδα ζωής του βρέφους είναι λεπτόρρευστο και πιο λευκό. Είναι πιο πλούσιο σε λακτόζη και λίπος και περιέχει λιγότερες πρωτεΐνες. Παρέχει στο μωρό σας ένζυμα, αντισώματα, λευκοκύτταρα, λεμφοκύτταρα και βιταμίνες.

Η γλυκοζυλίωση γερνά τα κύτταρα

Η γλυκοζυλίωση είναι ένας επιπλέον παράγοντας που φαίνεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη γήρανση των κυττάρων. Πρόκειται για μια κυτταρική διαδικασία που λαμβάνει χώρα όταν η γλυκόζη από τις τροφές που καταναλώνουμε ενώνεται με τμήματα λιπών ή πρωτεϊνών, καταστρέφοντας χρήσιμα βιολογικά μόρια ή εμποδίζοντάς τα να λειτουργήσουν προς όφελος του οργανισμού. Η κατάσταση επιδεινώνεται όσο ο οργανισμός γερνάει, με αποτέλεσμα την εμφάνιση διαταραχών στην υγεία. Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι σημαντικοί παράγοντες μη γενετικοί οι οποίοι συμβάλλουν άλλοτε στην αύξηση της διάρκειας ζωής και άλλοτε στη μείωσή της, όπως είναι οι διατροφικές συνήθειες, η σωματική άσκηση, το κάπνισμα και πολλοί άλλοι.
Τα τελομερή, οι δομές που βρίσκονται στις άκρες των χρωμοσωμάτων, με την πάροδο του χρόνου κονταίνουν. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα τελομερή αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους και ακριβέστερους δείκτες σχετικά με τον ρυθμό γήρανσης του ανθρώπινου οργανισμού.

Το κάθε τελομερές κατά τη σύλληψη έχει μήκος 15.000 μονάδες (βάσεις). Σε κάθε διαίρεση ένα μέρος από αυτές τις βάσεις δεν αντιγράφεται και έτσι σταδιακά το μήκος των τελομερών μειώνεται. Σε κάθε διαίρεση του κυττάρου τα τελομερή μικραίνουν, μέχρι τελικά να χάσει το κύτταρο τη δυνατότητα να πολλαπλασιάζεται και πεθαίνει. Τα χρωμοσώματά μας σε κάθε αντιγραφή χάνουν κι από ένα κομμάτι.

Σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα που μελέτησε το γενετικό υλικό των παιδιών ενός ρουμανικού ορφανοτροφείου, τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στη στέρηση και στο άγχος, παραμελημένα από τους γονείς τους ή ορφανά έχουν πιο «γερασμένα» κύτταρα και είναι καθώς μεγαλώνουν πιο εκτεθειμένα σε διάφορες νόσους, από τον διαβήτη και τον καρκίνο έως τα καρδιαγγειακά προβλήματα και την άνοια.

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, του Νοσοκομείου Παίδων της Βοστώνης και του Πανεπιστημίου Τουλέιν της Νέας Ορλεάνης, με επικεφαλής την ψυχίατρο Στέισι Ντρούρι και τον Τσαρλς Νέλσον, ανακάλυψαν ότι στα ορφανά και τα εγκαταλειμμένα παιδιά έχει πρόωρα σμικρυνθεί το μήκος των τελομερών των χρωμοσωμάτων τους.

Στα παιδιά που μεγάλωσαν με θετούς γονείς και όχι σε ορφανοτροφείο, άρα, είχαν περισσότερη φροντίδα και λιγότερο στρες, τα τελομερή ήταν μακρύτερα.

Νέο πεδίο έρευνας
Είναι η πρώτη έρευνα διεθνώς που ανακάλυψε ότι υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στις ψυχικά δύσκολες συνθήκες της παιδικής ηλικίας και στο μήκος των τελομερών. Προηγούμενες μελ
λέτες, επίσης σε ορφανά στη Ρουμανία, είχαν δείξει ότι υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στον χρόνο παραμονής στο ορφανοτροφείο και στη μείωση του δείκτη νοημοσύνης, καθώς και σε μελλοντικά προβλήματα συμπεριφοράς.

Το 2004 η Ελίζαμπεθ Μπλάκμπερν, η οποία το 2009 πήρε το βραβείο Νόμπελ για τη συμβολή της στην ανακάλυψη των τελομερών, και η Ελίζα Επελ από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας - Σαν Φρανσίσκο διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες που φρόντιζαν παιδιά με χρόνιες παθήσεις και είχαν συνεπώς μεγάλο ψυχικό εργασιακό στρες είχαν τελομερή βραχύτερου μήκους, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει εννέα έως δεκαεπτά χρόνια ζωής. Εκτοτε, άλλες μελέτες έδειξαν την ύπαρξη βραχύτερων τελομερών σε ενήλικες που έχουν περάσει δύσκολη παιδική ηλικία, με κακοποίηση και σοβαρές ασθένειες.

Η βιολογία των τελομερών στα παιδιά αποτελεί ένα νέο πεδίο έρευνας. Τα τελομερή, ενώ μικραίνουν σταδιακά με το πέρασμα του χρόνου, μπορούν να μεγαλώσουν σπανιότερα μέσω της επίδρασης ενός ενζύμου, της τελομεράσης. Τα τελομερή δημιουργούνται και διατηρούνται από το ένζυμο της τελομεράσης, το οποίο έχει βαπτιστεί και «ένζυμο της αθανασίας» λόγω του ρόλου του στην κυτταρική γήρανση και στον καρκίνο.

Η τελομεράση επιμηκύνει τα τελομερή, επιβραδύνει και είναι πιθανόν να αναστέλλει τη γήρανση των κυττάρων. Επιστήμονες στον χώρο της μοριακής βιολογίας ερευνούν για την ανεύρεση ουσιών που ενεργοποιούν την τελομεράση με σκοπό να αναστείλουν το γήρας.

Μία από αυτές είναι και χημική ουσία 4-ΟΗΤ, η οποία μπορεί να επανενεργοποιήσει το ένζυμο των τελομεράσητων κυττάρων.

ΤΕΛΟΜΕΡΕΣ :

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ανθρώπινα χρωμοσώματα (γκρι) στα οποία διακρίνονται τα τελομερή (λευκά).

Το τελομερές είναι μια περιοχή του DNA, χωρίς μεγάλη πληροφοριακή αξία, που βρίσκεται στο τέλος του χρωμοσώματος και προστατεύει τη χρήσιμη γενετική πληροφορία από τη φθορά. Η πληροφορία που καθιστά το κύτταρο βιολογικά ενεργό βρίσκεται στο μεσομερές, το οποίο προστατεύεται από το τελομερές. Η ονοματολογία έχει προκύψει από τη σύνθεση των ελληνικών λέξεων «τέλος», «μέσο» και «μέρος». Τα τελομερή δεν περιέχουν σημαντική γενετική πληροφορία, έχουν όμως τέτοια δομή που επιτρέπουν την προσκόλληση πρωτεϊνών που «δένουν» τη διπλή έλικα του DNA στην κάθε άκρη της, κάτι που έχει παρομοιαστεί από τους ειδικούς σαν το προστατευτικό άκρο στα κορδόνια των παπουτσιών το οποίο δεν αφήνει τα κορδόνια να ξεφτίζουν με τη χρήση.

WIKIPEDIA LINK :
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AD%CF%82